تاریخچه اسکی روی برف در ایران
نویسنده: ناهید لطفی
تاريخچه اسكي برف در ايران
کشور ایران به علت بر خورداری از شرایط اقلیمی کوهستانی و وجود ارتفاعات برفگیر سابقه ایی تاریخی در ورزش های زمستانی ، ازجمله اسکی دارد . با گذشت سال ها و ورود اروپاییان به ایران، اسکی به معنای امروزی آن به کشور ما راه یافت .
۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح و در ایران باستان قبایلی با نام کافکاز از نوعی ابزار خاص به منظور عبور از مناطق برفی و کوهستانی استفاده می کردند و با اتصال آن به چوب هایی که با پوست حیوانات پوشانده شده بود به نوعی بر روی برف ها سر میخوردند. در ايران نيز نمونه هايی از اين اختراعات ديده شده است .
در برخی از دهات اهالی درفصل زمستان برای شكار و رفتن از دهی به ده ديگر از تخته های باريك و درازی استفاده می كردند كه هنوز هم بين ساكنان اين نواحی رواج دارد . در كوههای پر برف لرستان نوعی راكت برفی بوده که به زبان محلی به آن درگ می گفته اند و شكارچيان بومی آن مناطق آن را از شاخ گاو و يا شاخ شكار می ساختند. درگ يا راكت برفی كه كوه نشينان بختياری به ابتكار خود از شاخ گاو می ساختند از سوراخ هايی كه روی پل های افقی ديده می شود در سيمان يا چرم رد می كنند و كفش خود را به آن محكم می كنند.
ليكن علی رغم اين نمونه های تاريخی اسكی سبك ورزش تقريباً 80 تا 85 سال پيش از برگزاری نخستين مسابقه اسكی در جهان از اروپا وارد ايران شدند.
وسايل اسكی:
يك نجار ارمنی به نام واراز در خيابان لاله زار سفارش ساخت اسكی را می گرفت اما اولين كارگاهی كه به توليد انبوه اسكی پرداخت واقع در خيابان شمالی كاخ دادگستری بود. اين كارگاه اسكی هايی به نام اتحاد از سال 1320 به بعد توليد كرد و كيفيت اسكي هايش نيز نسبتاً خوب بود ولی چون نتوانست به تكنولوژی ساخت وسايل اسكی های اروپايی برسد پس از 20 سال سرتسليم فرود آورد و توليد را متوقف ساخت در سال 1328 يك كارخانه كوچك ارتشی برای ساخت چوب اسكی در لشكرك داير شد، ولی چون چوب های ساخته شده در سطح استاندارد های بين المللی نبود چند نفر را مامور نمونه برداری از انواع چوب های جنگلی كرد.پس از آزمايش چوب ها متوجه شدند كه چوب شمشاد دارای مقاومت فوق العاده خوبی است و احتمالاً اگر با تركيب اين چوب و چوب آزاد و چوب بلوط اسكی بسازند رضايت بخش خواهد بود. آن ها به ارتش پيشنهاد كردند كه يك متخصص چوب شناس و فرم بندی اسكی از سوييس و يا فرانسه به طور موقت استخدام كنند تا اسكي های قابل رقابت با اسكي های خارجی تهيه كند و حتی بخشی از توليد هم به خارج صادر شود . اين پيشنهاد معقول بود زيرا در آن زمان وسايل اسكی از نظر تكنولوژی ساخت و مواد ، هنوز در مراحل ابتدای خود بود و ساخت آن مستلزم سرمايه گذاری سنگين و برخورداری از دانش فنی خاص و بازار وسيع بود.
متاسفانه اين پيشنهاد مورد قبول قرار نگرفت و اسكي های ارتشی همان خاصيت يكبار مصرف خود را حفظ كرد و سرانجام بعد از مدتی توليدش متوقف شد . علاوه بر اين توليد كنندگان كارگاهی عده كثيری توليد كننده انفرادی نيز در آن زمان بدون وقفه و با پشتكار عجيبی مشغول ساخت و تعمير اسكی بودند.
اينان خردسالان تلو و آبعلی و شمشك بودند كه هر يك به تدبيری اسكی می ساختند و چون اسكي ها زير پايشان دوامی نمی آورد در واقع هميشه در حال ساخت يك اسكی جديد يا تعمير اسكي های قبلی بودند .
به جرات ميتوان گفت كه بزرگترين معضل اسكی بازان آن دوران در ایران كيفيت نازل وسايل بود. حتی برای بهترين اسكی بازان هم اين مشكل وجود داشت. محمود بگلو قهرمان سابق تيم ملی می گويد : مهمترين مسئله ما اسكی بازان مسابقه رو چوب و وسايل جانبی آن بود. هر وقت يكی از ما می توانست يك جفت چوب اسكی خوب اروپايی برای شركت در مسابقه از كسی قرض بگيرد به راحتی می توانست 10 ثانيه از ديگران پيشی گيرد . به همين خاطر همگی ما می دانستيم كه اسكي های خوب كه تعدادشان از انگشتان دست تجاوز نمی كر صاحبانشان چه كسانی هستند و هرگاه مسابقه مهمی در پيش بود سعی ميكرديم يكی از اين اسكي ها را به نحوی قرض بگيريم. چنين بود يكی از مشكلاتی كه اسكی بازان آن زمان با آن مواجه بودند ولی از اواسط دهه 1330 مشكل وسايل با ورود اسكيهای خارجی حداقل برای كسانی كه قدرت خريد آن را داشتند تا اندازه ای برطرف شد با وجود آنكه اسكی به ورزش اشرافی معروف شده بود قيمت وسايل در مقايسه با قيمتهای كنونی با در نظر گرفت قدرت خريد مردم ارزان بود و با 500 تومان می شد تمامی وسايل اسكی را تهيه كرد.
سایت تفریح یاب به شما پیشنهاد می دهد تا مقالات زیر را مطالعه کنید:
